आपला मानूस

आपलं कोणीतरी आहे ही भावनाच सुखावून जाते

आपण एखादी गोष्ट / घटना / व्यक्ती / नाते जेव्हा पूर्वग्रहदूषित नजरेने पाहतो, तेव्हा त्याला पुष्टी देणारे अनेक पुरावे आपली नजर उभी करते. काही सिद्ध करायचे म्हणले तर ते कसेही सिद्ध होतेच. पण वस्तुस्थिती तशी असतेच असे नाही. आपली बुद्धी आपल्या विवेकाला मात देत आपल्याच माणसांचा जेव्हा पंचनामा करू लागते, तेव्हा कथेत अत्यंत चपखलपणे मांडलेल्या काटकोन त्रिकोणाच्या प्रमेयाप्रमाणे आपल्याच माणसांमधे अंतरे वाढतच जातात.

आणि मग जेव्हा प्रेमही सिद्ध करायची वेळ येते तेव्हा त्या नात्यात काय उरलेले असते? नेमक्या अशाच एका मोक्याच्या वेळी एक त्रयस्थ व्यक्ती ह्या सगळ्या गुंत्याकडे बघते तेव्हा काय काय घडू शकते हे अतिशय intelligently ही कथा सांगते.

तेव्हा आपला मानूस असे काही प्रश्न विचारेल:

जेव्हा तुमच्या बरोबर राहणारा एखादा म्हातारा माणूस जीवनातील निरर्थकतेचा विचार करीत असेल, तेव्हा आपण येथे बसून त्याच्या चुका (स्वतःकडे पाहण्याऐवजी) मोजणे तुम्हाला लाज वाटत नाही काय?

When an elderly person living with you is contemplating the futility of life, does it not shame you to sit here and count his mistakes (instead of looking within yourself)?

त्याच चुकासाठी आपण आपल्या पत्नीप्रमाणेच आपल्या वडिलांचा/आईचा बचाव करण्यासाठी लढा का देत नाही?

Why don't you fight to defend your father/mother with the same conviction as you would your wife, for the same mistake?

शेवटच्या वेळी तुम्ही आपल्या आईवडिलांना रात्रीच्या जेवणात, चित्रपटात किंवा नाटकासाठी बाहेर नेले होते? जेव्हा आपण आपल्या पालकांना प्रेमाची आणि हमीची शेवटची वेळ कधी दिली होती? आपल्याला कदाचित या गोष्टी क्षुल्लक वाटतील, परंतु वृद्ध व्यक्तीसाठी, स्वत: चे मांस आणि रक्त असलेल्या घरात राहणे आणि प्रेमळ स्पर्श करण्याची तळमळ करणे अत्यंत कठीण आहे, असे म्हणावे तर.

When was the last time you took your parent out for dinner or a movie or a play? When was the last time you touched your parent with love and assurance? You may think these things are trivial, but for an elderly person, to live in a home with his own flesh and blood and still yearn for a loving touch is torturous, to say the least.